Vertrouwen in je persoonlijke #ecosysteem ; 365 dagen verbinden met de #natuur – #ecopsychologie

12 maart 2012

Dag 209: Vertrouwen in je persoonlijke ecosysteem

Gisteren schreef ik over vertrouwen hebben in het ecologische systeem buiten onszelf, hoe de natuur alles gebruikt, hergebruikt en herstelt. Maar vandaag ben ik geïntrigeerd door wat er zich allemaal in onszelf afspeelt. Een mens is zelf natuurlijk ook 1 groot ecologisch systeem van cellen. Een systeem waarin ook herstel plaatsvindt na trauma’s en rampen.

Een lever kan opnieuw aangroeien, een wond groeit weer dicht, onze botten vernieuwen zich continu, zelfs onze hartspier kan zich herstellen. Een mensenlijf is niet statisch, het is continu bezig met reparatie. De interessante vraag werpt zich op: wordt het statisch, en herstelt het zich niet als je er mentaal niet in gelooft? Met andere woorden: als je op herstel vertrouwt, gebeurt het dan ook?

Dr. House zou hier waarschijnlijk niets van willen weten, want het is natuurlijk (nog) niet wetenschappelijk meetbaar. Wel weet men dat placebo’s werken, maar het hoe en waarom is onduidelijk.  Een mentale blokkade, of het overtuigd zijn van verkeerde informatie, zou het herstel van organen negatief beïnvloeden. En waarom ook niet? Als de natuur gevormd is op basis van herstel, waarom ons lichaam dan niet?

De simpele oefening van 10 keer zeggen tegen jezelf dat je niet lekker bent, bewijst al heel snel dat je lichaam daarop reageert. Dus als het omgekeerde waar is en je vertrouwt op het herstel dan zou je wel eens de juiste informatie door kunnen geven naar de zieke plek. Wacht eens, dan zou je jezelf beter kunnen ‘denken’! Vetrouw je niet juist blindelings op je lichaam als je het denken achterwege laat en voelt wat je eigen ecosysteem wil?

Wordt vervolgd.

Francoise Vaal

Een voorbeeld nemen aan een Zen zwaan – 365 dagen verbinden met de #natuur – #ecopsychologie

23 januari 2012

Dag 160 : Een voorbeeld nemen aan een Zen zwaan

Vandaag heb ik voor het eerst een ochtend meegelopen als vrijwilliger bij een vogelasiel. Er wordt mij een taak in de ziekenboeg toegewezen als hulpje van een zeer ervaren vrijwilligster. Het is niet zo druk met de kleine vogels, maar er zijn wel vier zwanen gearriveerd, apart van elkaar. Door rug-, poot- en vleugelwonden zijn ze hier beland. De één is nog suffiger dan de ander, behalve dan als je dicht bij het hok komt, dan hoor je het vervaarlijke gesis: of je uit de buurt wilt blijven.

Hun hokken moeten toch verschoond worden dus het moment komt dat ze verplaatst moeten worden. Gelukkig valt die eer mij nog niet ten deel (eerst nog maar even wat meer ervaring opdoen). Het mooie ervan is dat ze wel sissen, maar op het moment dat ze opgepakt worden, laten ze het bijna gedwee toe. Het lijkt net alsof ze weten dat er geen kwaad achter schuilt.

Als ‘verpleger’ hoop je maar één ding, en dat is dat ze snel weer gaan eten en drinken. De voldoening is duidelijk te voelen wanneer een zwaan lekker uit zijn bak met water, gras en brood aan het eten is. Een golfje van blijheid en dankbaarheid schiet dan door je heen, de realiteit van het ziektebeeld niet uit het oog verliezend.

Het exacte verhaal, wat er precies met hen is gebeurd, blijft onduidelijk. Je gist wat en al gauw kom je bij twee gedachten uit: ze zijn wellicht door een auto geramd, of ze zijn ergens tegenaan gevlogen. En toch kan ook een vos of misschien een hond wel de schuldige zijn.

De vraag is: wat maakt het uit? Ze liggen nu in de ziekenboeg met maar één doel, zo snel mogelijk beter worden en wegwezen!

Dieren leven in het Nu en denken niet aan wat er eerder is gebeurd. Dat doen ze hoogstens wanneer ze in een zelfde situatie geraken en ze zich iets herinneren. Als wij in een ziekenhuis liggen dan kunnen we terugdenken aan het verleden en wraakgevoelens hebben ten opzichte van degene die ons iets aan heeft gedaan, of we zijn kwaad op onszelf omdat ons lichaam niet heeft meegewerkt. Ook kunnen we naar de toekomst kijken en allerlei aannames doen van wat we misschien niet meer kunnen, wat in het water gaat vallen, wat anderen ervan denken, etcetera. Of je nu terug of vooruit kijkt, in beide gevallen kan het extra stress opleveren, die niets met het huidige moment te maken heeft. Het staat het beter worden alleen maar in de weg.

De les die wij moeten leren is: in het moment blijven en voelen wat ons lichaam nodig heeft en daarmee aan de slag gaan. Niet piekeren over wat was of wat komen gaat.

Wordt vervolgd.

 

Françoise Vaal

 

Je laten coachen in de natuur? Klik hier